Mama dagboek #3: wat zijn ze zielig dan hè

Ons zoontje gaat sinds dat zijn mama weer aan het werk is, na zowat 4 maanden met verlof thuis gezeten te hebben, naar de kinderopvang. Een opvang waar zijn vader en ik het, na wat vergelijkend warenonderzoek, meteen over eens waren; dit gaat ‘m worden. Een hele leuke dagopvang die de ‘huiskamer’ sfeer en de thuissituatie zoveel mogelijk nabootst. Gezellig, knus, en lekker overzichtelijk met een horizontale groepsstructuur. Onze kleine vent groeit zo mooi op tussen dezelfde leeftijdsgenootjes en kan naar hartenlust rondkruipen en schuifelen. Natuurlijk is de keuze voor een opvang nogal persoonlijk, het is maar net wat je als ouder belangrijk vindt natuurlijk.

Om ‘on topic’ te blijven, meneer gaat dus al een tijdje naar de opvang. Hij heeft het er prima naar de zin hoor, maar nu de keerzijde. Al 6 maanden lang is het snotteren, hoesten en ziekig zijn. Zo’n beetje alle griepvirussen en -varianten hebben bij ons thuis al de ronde gedaan. En denk je net even een koortsvrij weekend te hebben of een lekker nachtje door te kunnen slapen omdat die lang aangehouden snotterneus eindelijk een beetje is opgedroogd, dient zich de volgende mini-epidemie weer aan. Lekker dan.

Afgelopen weekend dus griepje nummer 4 onder de leden. Al weken is meneer snotverkouden en doe ik verwoede pogingen zijn mini-neusgaatjes snotvrij te krijgen middels uitzuigpeertjes, half doorgesneden uien, verhoogd hoofdeinde van zijn ledikantje en smeerseltjes als luuf. Mocht allemaal klaarblijkelijk niet baten en het goedwerkende immuunsysteempje van onze kleine vriend heeft het dan ook zelf maar even opgelost door er een flinke koorts tegen aan te gooien. Na twee fikse buikgriepjes, de zesde ziekte en een behoorlijke griep- met dito koortsaanval hoop ik toch echt dat we de komende tijd even ‘genezen’ en bevrijd zijn van griepachtige verschijnselen. Ik vind dat toch maar niks hoor als zo’n kleintje ziek is. Ze kunnen je niet vertellen waar ze last van hebben en sussende woorden ‘het komt wel goed, is voor je eigen bestwil, bla, bla bla, lijkt tegen dovemansoren. Ze zijn dan zo zielig en als mama zou je het liefst willen ruilen en alle pijntjes overnemen van je kleintje.

Ik heb me laten vertellen dat ‘ze er wel lekker resistent van worden’…. van die opvang. En dat kindjes die naar de opvang gaan, tegen de tijd dat ze echt naar school gaan, zo’n beetje overal weerstand voor hebben opgebouwd. Nou, dat geeft de burgermama dan wel weer een beetje moed. Even de tanden op elkaar dan nog de komende jaren…