Voor de vijfde keer afscheid nemen van een kind

Vandaag is weer zo’n dag… Een bijzondere dag. De afsluiter van één van de mooiste, maar meteen ook de meest vreselijke weken uit mijn leven. De weken die ik ieder jaar weer opnieuw beleef. Dit jaar voor de vijfde keer alweer. Want vandaag, vijf jaar geleden, moesten wij afscheid nemen van een kind. Ons kind, het allermooiste meisje dat ik ooit heb gezien.

Lees ook: Vijf jaar geleden, werd ik moeder van een meisje dat leed aan ACD

Natuurlijk is onze dochter altijd in mijn gedachten. ‘Every step of the way’; 24 uur per dag, 7 dagen per week. Maar tussen 8 februari (haar geboortedag) en 23 februari (haar sterfdag) nog net dat beetje meer. Dan kruip ik het liefste onder een steen, heel even de tijd aan mij voorbij laten gaan. Een korte winterslaap voor mijn part.

Doen alsof er niks aan de hand is

Gedurende deze tijd ben ik mijzelf niet. Ik ben prikkelbaar, kan moeilijk mijn concentratie vasthouden, en ‘iets leuks’ gaan doen; daar moet ik echt mijn best voor doen. Maar omdat het leven doorgaat, doe ik het wel. Ik heb immers ook nog twee jongens, die er allemaal ook niks aan kunnen doen. Dus doe ik voor de buitenwereld alsof er niks aan de hand is. Maar eigenlijk is dat er natuurlijk wel.

Ik mis onze dochter

Vandaag mis ik onze dochter misschien nog wel het allermeest van alle 365 dagen die een jaar rijk is. Want vandaag voel ik weer precies wat ik toen voelde. Alsof het gisteren gebeurde. Zo realistisch en nog zo levendig.

Hoe onze dochter werd ontkoppeld van alle apparatuur die haar in leven hield. Hoe ze daarna op mijn arm werd gelegd en ik haar zachtjes heen en weer wiegde. Hoe mijn tranen over mijn wangen stroomden, terwijl ik zachtjes tegen haar praatte en zong. Hoe de verpleegsters foto’s maakten van ons laatste moment als gezin samen. Hoe daarna de laatste slangetjes die haar in leven hielden, de canules die verbonden waren met de ECMO, door de arts werden doorgeknipt. Hoe ze steeds rustiger ging ademen. Hoe ze nog een paar keer diep zuchtte voordat ze echt en definitief haar laatste adem uitblies.

De rust die toen meester nam van haar gezichtje… De tranen die maar over mijn wangen bleven stromen… Maar we wisten dat het niet anders kon. Dat dit het beste was en dat dit de rust was, die ze verdiende. Geen pijn meer, geen onzekerheid, maar rust…

Afscheid nemen van een kind is zwaar

Ik wil er eigenlijk verder geen woorden aan vuil maken. Of eigenlijk kan ik dat niet. Want afscheid nemen van een kind is zwaar. Je doet het niet één keer en gaat daarna verder met je leven. Je doet het ieder jaar weer opnieuw.

Ik doe alsof…

Ik doe alsof…
Alsof er niks aan de hand is.
Maar dat is er wel,
want het is jou, die ik zo vreselijk mis

Ik doe alsof…
Alsof ik het er niet is, die pijn.
Maar het is er wel,
want ik wil alleen maar dichtbij jou zijn.

Ik doe alsof…
Alsof het een dag is als altijd.
Maar dat is het niet,
want vandaag neem ik van jou voor de vijfde keer afscheid.

Dag liefste, lieve Jasmijn!