Mama dagboek #18: Pietje smeerpoets, wil het zelluf doen

Alles zelluf doen… Sla ik menig ouderlijk woudlopershandboek, mamablaadje of dito forum erop na dan klopt dat beeld volledig met de periode waarin onze kleine man zich nu bevindt. Zelluf staan, zelluf pakken, zelluf eten.

Vooral dat laatste is wat mij het meeste werk oplevert. Want dat zelluf eten bestaat vooralsnog enkel en alleen uit verwoede pogingen om een lepel gevuld met voedselachtige substantie naar het daarvoor bestemde gat in het gelaat, genaamd mond, te brengen. Ik zeg proberen want het voedsel zit na zo’n meestal niet meteen geslaagde zelfeetpoging werkelijk overal…

Afgezien van kleding, kinderstoel met (heel handig en niet doen dus) stoelverkleiner van stof, worden ook oren, ogen, neus, en ja hoor zelfs dat kleine beetje haar volledig onder gesmeerd met de voedselbrei dat veelal uitmondt in een groene, gele of rood-oranje baby. Het is maar net wat de pot schaft die avond.

Sinds gisteren weigert de koekepeer dus te eten wanneer ik of zijn papa hem de lepel voorschotel. Noop, dan wordt er niet gegeten. Maar wanneer we hem de lepel overhandigen om het vervolgens geheel op eigen kracht, zelluf te proberen…dan natuurlijk wel. Handig is een ander verhaal.

Hoe leuk het ook is om te zien dat de kleine man zelf kan en wil eten, het schiet werkelijk voor geen enkele meter op. Daarnaast belandt dus maar een piepklein gedeelte van de speciaal voor hem bereide babymaaltijd in zijn eigen maag. Lepel met inhoud vliegt met enige regelmaat dwars door de kamer om vervolgens gulzig te worden verorberd door twee, naar het lijkt maar schijn bedriegt, uitgehongerde boxers die als ware wachthonden de kinderstoel met hun leven bewaken. Nouja, niet de kinderstoel natuurlijk, maar wel het eten dat in die kinderstoel naar binnen wordt gewerkt.

Ik heb gelezen dat deze ‘ik wil zelluf eten’ periode een kleine maand kan duren. Dat de meeste kliederaars het dan wel aardig onder de knie hebben, dat zelluf eten. Advies is dus, lekker zelluf laten smeren. Dweil en stapels snoetedoekjes in de aanslag en vanaf vandaag lekker mee-eten met de grote mensen maaltijd. Geen fijngeprakte babyhapjes meer maar grove stukken. Groot genoeg om aan een (baby)vorkje geprikt te worden of door kleine kinderkliedervingertjes vast gehouden te worden. Heden ten dage worden we dus tijdens het avonddiner vergezeld door Pietje smeerpoets aan tafel, gezellig.