Bevallige verhalen #8: ‘baby’ in de buik

De meesten al wel bekent, onze kleine koekepeer krijgt een broertje. Koekepeer himself wordt dus hartstikke grote broer, stoer!. Maar een nieuweling in huize Roelina’s betekent wel (indirecte) concurrentie voor meneertje. Ineens zal hij niet meer de enige zijn thuis. Aandacht zal verdeeld worden en meneertje zal niet meer ’the center of the universe’ zijn. Natuurlijk willen wij als ouders dat dit allemaal goed verloopt en dat er geen jaloezie ontstaat. Zaak is het dus om koekepeertje te betrekken bij de groei en komst van de nieuweling. En dat doen we zo:

Wij hebben het geluk dat op de kinderopvang waar ons mannetje naar toe gaat sinds kort welgeteld 3 nieuwe baby’s zijn gearriveerd. Baby’tjes van zo’n 3 maanden oud die nu de voorheen dreumesgroep van zoonlief onveilig maken. Peertje maakt dus gelukkig al kennis met het fenomeen ‘baby’. En mogen wij zijn juffen geloven dan kan hij daar prima mee omgaan. Sterker nog, hij is enorm lief voor ze, wordt ons verteld. YES! Maar straks krijgt hij dus ook zo’n babygevalletje thuis. Zo’n eentje waar hij niet alleen mee kan knuffelen bij de kinderopvang. Nee, zo’n eentje die weer mee naar huis gaat. Zal het dan nog steeds goed gaan? Zal hij het dan nog steeds accepteren?  Om deze vragen straks met een ‘ja’ te kunnen beantwoorden, zijn wij nu al druk aan het oefenen met het fenomeen ‘baby in de buik’. Want er zit een baby in de buik van mama.

Dat het woord baby gelukkig dus al vorm heeft gekregen op de kinderopvang, zijn wij blij om. Hij weet waar we het over hebben als wij zeggen ‘baby’ en daarbij een voorbijgaande baby aanwijzen. Immers, de kleine nieuwkomelingen op de opvang worden door onze vriend ook steevast als baby bestempeld. Daarover zullen dus geen misverstanden ontstaan. Maar wij hopen natuurlijk ook dat hij de link legt dat in die dikke blote buik van mama, nu ook een baby’tje zit.

Toen ik nog maar nét zwanger was, wezen we al naar mijn buik onder de noemer ‘baby’. En dit ritueel herhalen we iedere dag, zo vaak en zoveel als we kunnen. Steevast iedere avond, wanneer we een ‘tot rust kom, voor het slapen gaan’-momentje hebben op de bank, vraagt de peer naar de ‘baby’.  Dan trek ik mijn shirt omhoog (of hij heeft dit met zijn kleine dreumesvuistjes zelf al gedaan) zodat hij nog even kan knuffelen met de ‘baby’. Dan aait hij mijn buik of legt er zijn hoofdje boven op. Wij stimuleren dit natuurlijk extra door er bij te vermelden dat hij grote broer wordt van die ‘baby’ in mama’s buik, dat het zijn kleine ‘baby’ broertje is. Het is zelfs al zo dat meneertje inmiddels ook zijn eigen blote buik aan iedereen laat zien en verteld dat er een baby in zit. Of dat nu helemaal het bereikte doel is wat we voor ogen hadden…? Afijn.

Uiteraard betrekken we hem zoveel mogelijk bij de komst van de nieuwe baby. Bijvoorbeeld bij het inrichten van de nieuwe babykamer. Ook het veranderen van zijn kamer in een grote jongenskamer, doen we geleidelijk aan. Commode eruit, nieuw kastje erin, etc. We laten hem langzaamaan, op zijn eigen tempo, wennen aan het feit dat er iemand bij komt. En wel iemand die nu nog in de buik van mama bivakkeert…’baby’ dus. Of hij het allemaal echt begrijpt? Dat weet je natuurlijk nooit helemaal zeker, maar meer als dit kunnen we volgens mij niet doen. De tijd zal het leren.