Mijn leven vastgelegd in tatoeages

YES! wat ben ik blij, alle 3 mijn oogappeltjes staan inmiddels vereeuwigd op mijn lichaam. En wie had dat gedacht, want 3 jaar geleden was ik nog volledig tattoomaagd. Inmiddels heb ik 5 tatoeages en ik ben er blij mee. Geen moment spijt heb ik ervan gehad. En dat kan ook bijna niet anders, als je bedenkt dat mijn tatoeages een ode aan mijn kinderen is. En hoe kun je daar nou ooit spijt van krijgen.

Het was 3 jaar geleden ongeveer dat ik mijn eerste tatoeage liet zetten. Ik wilde al een tatoeage vanaf dat ik 14 jaar oud ben en ik heb er destijds zelfs met mijn moeder gesproken. Maar het plan uitgevoerd heb ik nooit. Nooit heb ik de stap over de drempel van een tattooshop genomen, achteraf gezien waarschijnlijk omdat ik gewoon (nog) niet goed wist wat ik wilde. Maar na de geboorte en het overlijden van onze dochter wist ik dat ineens wel. Ik wilde haar vereeuwigen op mijn lijf. Die tattoo ging er dus komen, hoe dan ook.

Nummer 1, handjes

De eerste tattoo is naar een foto uit de fotosessie die we deden op de laatste dag dat onze dochter in leven was. De foto waar haar kleine handje in de mijne ligt en die voor mij symbool staat voor het moment dat ik haar voor de laatste keer vasthield. Met trots draag ik dan ook deze eerste tatoeage die mij altijd aan dat bijzondere en tegelijkertijd tragische moment zal herinneren. Kijk ik naar de afbeelding op mijn arm dan voel ik weer heel even hoe zacht haar handjes toen voelden.

Nummer 2 en 3, broer en zus

Het was een klein jaar later toen ik mijn 2e en 3e tatoeage liet zetten. Vlak nadat ik bevallen was van onze tweede zoon, die bij de geboorte echt een evenbeeld van zijn grote zus bleek, wist ik het… ik wilde hun beider portretjes op mijn armen. Ik zocht een portret uit van mijn dochter en mijn zoon en liet vervolgens eerst mijn dochter en toen mijn zoon op mijn onderarmen tatoeëren. Het is alsof die twee nu voorgoed in mijn armen liggen, hoe ver weg ze ook zijn en hoe groot ze ook worden.

Nummer 4, guardian angel

Tatoeëren is verslavend en dat blijkt ook zo te zijn. Want niet veel later kreeg ik een nieuw idee voor een tatoeage. Weer een symbool dat staat voor het verlies van onze dochter. Want dat ik haar erg mis, bleek na de geboorte van mijn zoon, nog eens extra. Ik voelde ineens een enorme leegte dat zij er niet meer was. Hoewel ik niet gelovig ben, wil ik wel graag hopen dat er ergens toch misschien toch nog betere plek is waar onze dochter misschien nog ergens op ons neerkijkt. Ik vond een plaatje van een kindengel in tranen die ik vervolgens op mijn schouderblad liet tatoeëren. Zo draag ik mijn beschermengeltje altijd en voor eeuwig mee op mijn schouder.

Nummer 5, het broertje

Weer een jaar later en nog niet zo heel lang geleden beviel ik van ons derde kindje, onze tweede zoon. Meteen wist ik dat ik ook hem een plekje wilde geven op mijn lichaam. Dus maakte ik onlangs een nieuwe afspraak bij de tattooartist en kreeg ook onze jongste telg een mooi plekje op mijn arm. Wederom ben ik ontzettend blij met het resultaat. Want nu is ook hij onderdeel van mijn leven dat is vastgelegd op mijn armen.

Al mijn tatoeages, gezet door dezelfde artiest, draag ik met trots! De een heeft een pasfotootje van zijn of haar kinderen in de portemonnee, ik draag ze op mijn lichaam. Dat ik ooit spijt zal krijgen van mijn tatoeages betwijfel ik dan ook ten zeerste.