Het is dé nieuwe bezigheid van onze kleine koekepeer! Klimmen, overal op en in. En dan met name klimmen op de trap, via speelgoed op tafels, op stoelen, op de hond, in de bench, in de speelgoedmand, in rondslingerende dozen… noem maar op. Deze nieuwe baby feature, of liever gezegd dreumes feature want de kleine man transformeert zich razendsnel van baby in een echte dreumes, wordt geheel gratis geleverd met de nodige valpartijen en diens bijbehorende schaafwondjes en blauwe plekken. Nieuwe vaardigheid heeft zelfs al dusdanige vormen aangenomen dat zelfs op de kinderopvang de babycollegaatjes het gedrag feilloos kopiëren. Wat resulteert in rondrennende juffen die het kruipend en waggelend babyspul nog nauwlettender in de gaten moeten houden dan dat ze al deden. Ai, zoonlief heeft een slechte invloed op zijn omgeving, nu al. Dat belooft wat.
Affin, klimmen dus. Ogen voor en achter, die had ik al. Maar nu moet ik ze klaarblijkelijk ook boven en onder hebben. Sta ik even in de gang en meneer is mij achterna geschuifeld? Dan zit hij al halverwege de trap voor ik er erg in heb. Staat zijn skippy koe voor de bank of stoel? Dan weet de koekepeer deze prima als opstapje te gebruiken om bovenop de stoel dan wel tafel te komen. Want van daaruit is het uitzicht toch veel mooier? Ook de vaatwasmachinedeur is niet veilig, zo heb ik zoonlief onlangs nog uit de vaatwasser geplukt nadat hij via de open geklapte deur daarin was gekropen. Deze ook maar zoveel mogelijk dicht laten dus. En zo is meneer gisteren bij de kinderopvang in de kast van de aankleedtafel gekropen waarin een uitschuiftrappetje zit verborgen dat voor de grote kindjes gebruikt wordt om zelf op de aankleedtafel te klimmen. Trappetje zat natuurlijk gewoon ingeschoven in de kast, maar de finneman zag tredes en dacht ‘hé, daar kan ik omhoog’. En dat deed hij! Om boven in het hoekje van de kast erachter te komen dat het kastje niet verder omhoog reikte. Probeerde nog even het plafond van het kastje omhoog te duwen maar zonder enig resultaat. Ja, wel resultaat, maar niet het gewenste. Door de kracht waarmee hij probeerde het kastplafond te verplaatsen, duwde hij zichzelf van het trapje achterwaarts de kast uit….boem! Valpartij nummer zoveel. Zal hoogstwaarschijnlijk niet de laatste keer zijn vermoed ik zo. Hilarisch om te zien en zowel ik, als de kinderopvangjuffen brulden het uit van het lachen. Hoewel de klauter kabouter aanvankelijk toch wat verdrietjes had vanwege de schrik van zijn ongelukkige valletje, draaide hij bij het zien van onze schaterlachen pardoes om en lachte gezellig met ons mee. Mijn kleine leo-otje, Hoewel hij erg veel op zijn vader lijkt, is hij daarin toch echt een kopietje van zijn mama.