Toen ik voor het eerst écht moest opvoeden
Het openbaarde zich voor het eerst bij mijn oudste. Toen hij de leeftijd van pak en beet een jaar of anderhalf had bereikt en ik hem daadwerkelijk zo nu en dan terecht moest stellen. Je moet weten: ik hou daar helemaal niet van, dat terecht stellen. Maar goed het schijnt te moeten, voor later enzo.Ik ben niet de enige
Afijn, ook ik waag mij dus zo af en toe aan dat opvoeden. Ik flapte het er zo uit, zonder nadenken en ik herkende meteen mijn moeder erin. Nee, toch! En weet je wat zo grappig is? Ik ben niet de enige. Alle collega moeders om mij heen doen exact hetzelfde. Voelt toch meteen weer wat minder erg ofzo.
De top 5 meest ouderwetse opvoeduitspraken
Daarom vandaag een lijstje (laat ik nou gék zijn op lijstjes) met opvoedkunstjes die je aan je moeder (of je eigen opvoeding) doen denken. En die ouderwetse opvoedkunstjes? Die werken gewoon nog steeds!
#1 Ik tel tot 3
Toch nooit gedacht dat dit zou werken? Maar echt, het werkt als een tierelier. Soms geef ik zoonlief nog wat extra speling en plak ik ‘2 en een half’ en ‘2 en driekwart’ er nog tussen. Maar meestal is dit niet eens nodig. Ik ben vaak nog niet eens bij 2 of ik heb al voor elkaar wat ik voor ogen had.#2 Er komt een vliegtuigje aan
(Of bootje in mijn geval, je bent een schipperskind of je bent het niet.) Wanneer de koekepeer (weer) eens niet zijn groente wil eten. Dat vliegtuigje, treintje, bootje, helikoptertje, of beter nog ALLEMAAL, werken subliem. Mondje open en er wordt zelfs gevraagd om nog meer voertuigen.
#3 Naam van je kind volledig uitspreken wanneer je écht boos bent
Dat doe ik zooo vaak. Ik ben nogal eens (soort van ) boos op mijn peuter namelijk. Het schijnt de leeftijd te zijn. Zijn naam, volledig met 2e én achternaam scandeert dan ook met enige regelmaat door de kamer hier. En het werkt. Meneer weet meteen dat het écht menens is. Herkenbaar? #4 Op je billen blijven zitten
Duh, waar anders op? Ik hoor het mijn eigen ouders (bij wijze van spreke) nog zeggen. Want kleine kinderen hebben een broertje dood aan stilzitten, überhaupt aan zitten als je het mij vraagt. Vooral aan tafel moet er klaarblijkelijk altijd op een stoel gestaan worden. Hoe vaak wij dan ook wel niet zeggen: “op je billen (blijven) zitten.” 
