Eetdramatiek

Sjonge, jonge, wat kan dat een puinhoop geven zeg. Gewoon fatsoenlijk aan tafel zitten en daarbij denken dat het lang schoon blijft, is iets dat momenteel niet in huize Roelina’s voorkomt. Want het avondeten, trouwens elke aan tafel genutigde maaltijd, resulteert in een wervelwind van rondslingerend voedsel, omgegooide drankjes en in de haren gesmeerd etenswaar. Eetdramatiek, dat woord heb ik maar een vaste plek toegekend in mijn ouderschapswoordenboek.

Over tafel gespuugd

Nu is eten al een tijdje een drama bij ons thuis. Want de peuterpeer weigert elke hap groente die hij voorgeschoteld krijgt. Prakken, met appelmoes overgieten, het mag allemaal niet baten. Elke stukje groen dat meneer voor zijn kiezen krijgt, wordt vakkundig, je raadt het al, over tafel gespuugd. Super!

de tafel beschilderen

Maar afgezien van de groentes die met chirurgische precisie uit het bord worden gevist, is het schijnbaar ook een nieuwe bezigheid om je artistieke kunsten te vertonen met gemorst etenswaar. Pastasaus, jus, appelmoes, yoghurt, you name it. De tafel wordt er met verve mee beschilderd. Daarna ook het shirt, het haar, de hond en ach, nemen we papa of mama ook maar gelijk mee.

Omgegooid drinken

Uiteraard is het nuttigen van een avondmaaltijd niet compleet wanneer we geen drinken over tafel hebben gegooid. Met een beetje mazzel wanneer we de smeerboel nét weer een beetje hebben schoongeveegd (die toetendoekjes vliegen er hier doorheen, van heb ik jou daar. Ik wou dat ik daar de uitvinder van was, want met alleen al de maandomzet die wij er hier doorheen jassen, kan diegene fijn rentenieren ergens in een warm land op een mooi bounty-eiland). Het maakt overigens niet uit hoe vol we de drinkbeker doen, om gaat ie. Telkens weer, elke tafelronde opnieuw.

Op het boze bolletje

Overigens de babypiet kan er ook wat van. Wanneer meneer een korstje brood nuttigt of zijn hapje tot zich neemt, belandt daarvan nét zo goed de helft op niet daarvoor bestemde plaatsen. Dus wanneer ook de bietenpuree aan het plafond zit en het avocadohapje op het ‘boze bolletje’ is gesmeerd, is ons diner meer dan volmaakt.

Eindelijk aan mijn eigen maaltijd beginnen

Na al het gepoets en nadat ik voor de zoveelste keer een vork of een mes van de grond heb geraapt (waarom vinden kinderen het nodig deze altijd en meerdere malen per keer op de grond te gooien?), kan ik eindelijk aan mijn eigen maaltijd beginnen. Dan moet ik meestal tot mijn spijt concluderen dat mijn bord er niet meer uitziet, zoals dat het deed toen ik mijn maaltijd opschepte. Afgezien van dat mijn eten inmiddels koud is geworden, drijft het meestal ook rond in een bord dat is volgelopen met omgegooide ranja of melk. Nét wat er die keer maar over tafel is gezwiept. Fijn!

Geef ze eens ongelijk

Babylief, die eruit ziet als een groene avocadohulk met rode bietenaccenten, is het tegen die tijd vaak al meer dan zat. Ook de peuterlief begint dan veelal van verveling onrustig op zijn stoel heen en weer te schuiven. De hond schoppend die zenuwachtig onder de tafel heen en weer drentelt omdat er inmiddels meer eten onder ligt dan erop (en geef ze eens ongelijk.).

Het kookpunt bereikt

Wanneer de koekepeer voor de zoveelste keer vraagt of hij van tafel mag, daarbij verveeld de laatste restjes vlees of aardappels over tafel schiet en de groen-rode babyhulk het op een brullen zet, heb ik meestal het kookpunt wel bereikt. Al vloekend en tierend stuur ik het kroost van tafel om in alle rust mijn eigen koud en nat geworden voedsel naar binnen te werken.

Nu hoor ik je denken “hebben die kinderen geen manieren dan?” Hadden ze dat maar. En geloof me als ik zeg dat ik werkelijk mijn uiterste best die om die manieren er in te stampen. Maar momenteel lijkt een positief eindresultaat van dat stampen, of iets dat überhaupt lijkt op overwicht, mijlen ver weg. Ik heb mij laten vertellen dat ook dit een fase is. En zoals het bij zo veel fases gaat, houd ik mij daar dan maar weer angstvallig aan vast.

Herkenbaar? Hebben jullie ook te kampen (gehad) met eetdramatiek?