Bevallige verhalen #10: de laatste loodjes

Hoogstwaarschijnlijk (een van) de laatste bevallige verhalen. Want de aller, aller, allerlaatste loodjes hebben zich aangekondigd. De laatste weken van mijn zwangerschap zijn ingegaan en dat merk ik. Het begon met de aanvang van mijn verlof. Welverdiend vond ik. Nu, 2 weken later en inmiddels 37 weken zwanger, kan ik zeggen: “ik ben er klaar voor”. Lichamelijk en geestelijk. De babykamer is klaar, alle babykleertjes zijn gewassen, het beroemde vluchtkoffertje is gepakt en ook al het andere babywaar staat ‘ready to use’ klaar. Iets in mij zegt dat het niet heel lang meer duurt.  Dat weet ik bijvoorbeeld aan de met regelmaat terugkerende harde buiken, die lang aanhouden en soms best benauwend zijn al. Ook het indalen is in volle gang merk ik. Een constante druk op mijn blaas, schaambeen en bekken bevestigt dat de allerkleinste koekepeer klaar voor de uitgang ligt. Met nog 3 weken op de klok is het aftellen dus begonnen.

Momenteel geniet ik dus van mijn verlof. Maar lekker niks doen is er niet bij, helaas. Alhoewel helaas…. ik maak het er zelf naar. Want stil zitten kan ik niet. Dat zit niet in de aard van het beestje. Zo ben ik thuis dan ook als een razende Roelof begonnen aan een ‘op de valreep grote babyschoonmaak’. Een bankhoes waarvan ik vond dat die echt aan een wasbeurt toe was, een auto die perse nog voor de komst van de baby uitgezogen diende te worden. Kasten die gepoetst en herindeelt moeten worden. En ga zo maar door. Dat rustig genieten op de bank met je pootjes omhoog is er dus niet bij.

En ook al had ik mij niet alle bovenstaande dingen in mijn hoofd gehaald, dan nog is niks doen vrijwel onmogelijk. Meneer de koekepeer dient ook gewoon verzorgt en vermaakt te worden en dat doe ik graag en met heul veul liefde. Naast dat meneer de koekepeer nog een aantal ochtenden in de week naar de kinderopvang gaat, probeer ik zoveel mogelijk tijd met hem door te brengen. Nu kan het immers nog. Speeltuinen, kinderboerderijen, zwembaden en ballenbakken, we lopen ze allemaal af. En tja, dan moet mama toch echt mee van die hoge glijbaan af. Een schik dat we dan hebben en dat is zoveel meer waard dan een beetje rust, vind ik.

Ook onze twee knotsgekke draken van boxers zijn nog steeds in beeld. Die verdienen net als de kleine man de aandacht die ze toekomt. En hoewel het echt wel wat minder is geworden vanwege een significante afname in mobiliteit van het vrouwtje, wordt er nog steeds gewandeld en gespeeld. Zeker met een lekker zonnetje en droog weer, hijs ik het spul in de auto om lekker te wandelen over heide, berg en dal.

Met een buik die inmiddels behoorlijk in de weg zit, worden al deze dingen wel steeds lastiger. Vermoeiend zijn ze dus zeker, die laatste loodjes. Iets wat ik mij van de vorige zwangerschappen eigenlijk nauwelijks meer kan herinneren. Maar ondanks dat, geniet ik wel. Ik geniet van mijn kleine mannetje die nog heel even de enige ‘centre of the universe’ is in mijn aardse bestaan. Ik geniet van de kleine minime inside me, die levendig aanwezig is en mij evengoed uit mijn welverdiende rust houdt. En ik geniet van het feit dat ik nogmaals mag genieten van een zwangerschapsverlof. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen. Kortom, ik ben er klaar voor…. en klaar mee, dat ook. Op naar het laatste station van deze 3e zwangerschap. Het eindstation, de bevalling.