Geef jij je kind borst- of flesvoeding?
Toen ik zwanger was van onze dochter, wist ik het al. Ik ga geen borstvoeding geven. Het is gewoon niets voor mij en toen ik eenmaal was bevallen van haar ben ik dan ook gestart met flesvoeding. Echter helaas liep het bij onze dochter allemaal wat anders en belandde zij 16 uur na de bevalling op de intensive care. Daar lag ze aan allerlei slangetjes en piepende apparaten. Ik kon niets voor haar doen en dan voel je je als moeder echt machteloos kan ik je vertellen. Vanaf dat moment ben ik alsnog gaan kolven zodat onze dochter mijn melk kreeg via een sonde. Het idee dat ik op deze manier toch nog wat voor haar kon doen, dat deed mij goed. Uiteindelijk heeft onze dochter het niet gered, maar blij ben ik nog altijd met deze keuze.
Toen onze zoon werd geboren, besloot ik daarom om het nog een keer te proberen. De eerste keer ging immers wonder boven wonder goed en dat is best uitzonderlijk wanneer je bedenkt dat ik onze dochter niet kon aanleggen maar op afstand moest kolven. Toch is het allemaal (24 naar mijn bevalling) goed op gang gekomen. Na de geboorte van onze zoon ben ik dus gestart met borstvoeding. Maar vanwege de voorgeschiedenis met onze dochter werd ik vreselijk onzeker. Ik kon bijvoorbeeld niet zien hoeveel onze zoon dronk. Ik was de controle al eens kwijt geraakt en het idee dat dit weer zou gebeuren maakte mij zo angstig dat dit mij heeft doen besluiten om (weer) te gaan kolven. Dit heb ik 4 weken vol gehouden.
Nu, zwanger van ons derde kindje, heb ik besloten het gevecht niet meer aan te gaan. Ik wil nu graag ‘once and for all’ ontspannen kunnen genieten van de kraam- en babytijd. Ik heb dan ook de keuze gemaakt dit keer geen borstvoeding te gaan geven. Ik heb er nog steeds niets mee en ik heb voldoende bewijs om mij heen verzameld dat de flesvoeding van tegenwoordig echt net zo goed is als borstvoeding (het levende bewijs zit immers nu achter haar PC dit stukje uit te typen). Bovendien is borstvoeding lang niet altijd zo vanzelfsprekend en romantisch als wordt geschetst. Moeders die te weinig voedzame melk geven, pijnlijke borsten krijgen, tepelkloven of borstontstekingen oplopen. Nee, dat wil ik allemaal niet. Mocht dit mijn laatste zwangerschap zijn, dan wil ik het nu gewoon graag ‘anders’ doen.
Slaapt je kind bij jou in bed, of heeft hij/zij een eigen bed?
Euh… ja, soms slaapt ons koekepeertje bij ons in bed ja. Ik beken schuld. Maar regel is wel, we starten in ons eigen bed. In de eerste maanden was ik hier heel stellig in. Hij moest en zou in zijn eigen bed slapen. Maar wanneer je fulltime werkt en iedere morgen gewoon om 8 uur op je werk verwacht wordt, is een gebroken nacht waarin je om beurten naast het bedje van zoonlief plaatsneemt om te zorgen dat hij daar weer in slaap valt, gewoonweg niet vol te houden. Dus na flink wat uitgeputte nachten achter de rug te hebben, besloot ik deze stellingname los te laten. Huilt de koekepeer omdat hij gedroomd heeft, ziek is of niet (meer) kan slapen vanwege een doorkomend tandje? Dan leggen we hem gewoon tussen ons in. Dan slaapt hij goed, en zijn papa en mama dus ook. Is voor iedereen beter en komt de sfeer in huis alleen maar ten goede. Gelukkig zijn deze momenten nog steeds meer uitzondering dan regel.
Gebruik jij wasbare luiers of koop je ze kant-en-klaar bij de drogist of supermarkt?
Aangezien ik bergen was heb sinds de komst van de kleine man (en dit vermoedelijk alleen maar meer gaat worden) passen wasbare luiers echt niet in dit plaatje. Bovendien zou ik als working mom geen idee hebben waar ik überhaupt de tijd vandaan moet halen als ik ook nog stapels luiers uit moet wassen. Nee dus.
Uitsluitend houten speelgoed of Vtech?
Ik ben werkelijk gék op houten speelgoed. Het is duurzaam, nostalgisch en het stimuleert net even wat meer het creatief vermogen van het kind dan het ‘voorgekauwde’ elektrische speelgoed…. vind ik. Dit neemt overigens niet weg dat we dus niets van Vtech in huis hebben. Sterker nog, ook bij ons staan er een tiental toettoet autootjes van VTech oorverdovende liedjes te ‘zingen’. En zoonlief is er net zo gek op, als op zijn houten speelgoedtreintjes. Overigens scoort de little people serie van Fischer Price ook goed bij ons thuis. Net zo plastic en met net zulke oorverdovende, hoogst irritante melodietjes als de Toettoet vriendjes. Maar ach, wat maakt het uit.
