Vooruit met die klok

Het was van de week ineens weer zover. Ik werd wakker van de wekker en er scheen me toch een bak licht naar binnen. Op zich werd ik er wel vrolijk van, maarrr… toen werden mijn kids wakker. Vol overgave en barstend van de energie stond mijn kroost veel te vroeg naast hun bed. Ik zeg vooruit met die klok.

Uitkijken naar lange zomeravonden

Die zomer die is overduidelijk in aantocht. Hoewel ik altijd best kan genieten van de winterperiode, ik hou nou eenmaal van die kneuterige gezelligheid in huis, kijk ik nu toch echt wel uit naar warmer weer en lange zomeravonden (mét wijn, niet onbelangrijk). Maar dat licht op de vroege morgen, zucht. Dat mogen ze van mij nog wel even uitzetten eigenlijk.

Een kater van een ochtendhumeur

Nu is het zo dat ik nogal GEEN ochtendmens ben. Ik heb de tijd nodig, en de rust. Echt, anders ben ik niet te genieten. Althans nog minder te genieten, want ik sta sowieso elke ochtend op met een kater van een ochtendhumeur. Daar kan geen koffie tegenop.

Me-time in de ochtend

Afijn, ’s ochtends wil ik graag eerst mijzelf in alle rust klaarmaken om de deur uit te gaan,. Lees: ongestoord douchen, aankleden, optutten voordat mijn kroost wakker wordt. Ik sta dan ook rete vroeg op zodat ik even helemaal alleen, in mijn uppie, onder de veel te warme douche kan staan. Even me-time waarin ik me kan opleuken zonder dat ik 2 drentelende kinderen om mij heen heb die aan mijn been hangen of onafgebroken ‘mama’ roepen. Ik heb dat ’s ochtends gewoon nodig.

‘Maaah-maaah’

Normaal gaat dit redelijk goed. Tegenwoordig heeft mijn kroost het aardig onder de knie om langer te blijven liggen. Lees: ze komen voor 7 uur niet uit zichzelf meer het bed uit. Althans, dat dacht ik. Tot deze week dus, toen ineens de zon eerder wakker was dan ons. Eerst was het dus die wekker (en wat een k#t geluid heeft die wekker van mij zeg) en toen hoorde ik mijn kids ‘maaah-maaah’…zucht…!

Weg rust, weg privacy

Daar ging mijn tutochtendje. Weg rust, weg privacy, weg tijd om jezelf te fatsoeneren. Het kleine, beetje vrolijkheid dat ik van dat streepje zon had opgevangen, verdween letterlijk als sneeuw voor de zon.

Een verslapen gevoel

Niet dat ik chagrijnig wordt van mijn oogappels hoor, integendeel. Die toveren 9 van de 10 keer, zelfs ’s morgens, een lach op mijn gezicht. Maar ik werd die hele dag niet meer goed wakker. Het voelde alsof ik me verslapen had en ik liep dan ook de hele verdere dag met mijn ziel onder mijn ene arm en een kan koffie onder de andere.

Vooruit met die klok

Lang verhaal kort, van mij mag die klok vooruit. Op naar de lange zomeravond en laten we alsjeblieft die ochtend nog even donker houden.