Mama dagboek #43: een oudejaarsavond zoals het hoort te zijn, maar niet zoals ik had verwacht dat het zou zijn

Oudejaarsavond. Voorheen de avond waar je, zeker toen ik nog wat jonger was, maanden naar uitkeek. De avond die in het teken stond van feesten, waar je los ging en een hoop gezelligheid beleefde tot diep in de nachtelijke, correctie, vroege uurtjes. Dat is sinds een aantal jaren wel anders, kan ik je vertellen. Want de oudejaarsavondjes worden post-mama steeds tammer. Wat meetelt is dat ik deze editie van oudejaarsavond wederom uber nuchter moest beleven vanwege zwangerschap numero 3. Maar afgezien daarvan is oudejaarsavond ook gewoon anders met een kleine koekepeer aan je zijde. Ik zeg niet minder leuk, zeker niet, maar gewoon anders.

Dit jaar zou het voor het eerst zijn dat onze koekepeer oudejaarsavond bewust zou gaan meemaken. Op zich is dat al leuk te noemen natuurlijk. Want razend benieuwd was ik naar zijn reactie op het vuurwerk bijvoorbeeld. Maar hoe ga je zoiets nou weer in vredesnaam in het vat gieten, vroeg ik mij al dagen af. Oudejaarsavond vieren met een klein mannetje dat normaliter voor 9 uur echt wel op bed ligt. Nu was met de feestdagen van enige regelmaat überhaupt weinig sprake, maar als controle-freakende mama kun je je voorstellen dat deze nachtelijke escapade van zoonlief mij best een beetje zorgen baarde. Afijn, hij heeft het allemaal uitstekend doorstaan en het ging boven verwachting goed.

Hoewel de kleine man van een extra lang middagdutje had genoten die middag (waarvan ik hoopte dat dit hem langer op de been zou houden) overvielen hem de slaappietjes toch gewoon rond de klok van 8 uur ’s avonds. Precies de tijd dat we ons eigenlijk richting het feestadres van vrienden kortbij zouden begeven. In mijn hoofd had ik al lang en breed uitgestippeld dat de kleine man eenmaal daar aangekomen in zijn campingbedje zou gaan slapen om er door ons rond 12 uur weer uitgehaald te worden. Maar daarvan kwam dus niets terecht. Het arriveren op het feestadres zou hij niet eens meemaken als we hem niet meteen naar bed zouden brengen. Lekker dan, bewijst maar weer eens te meer dat plannen en kinderen niet hand in hand gaan. Dus besloten we meneertje eerst maar een uurtje op bed te gooien en wat later te gaan. Zogezegd zo gedaan. De koekepeer viel vrijwel meteen in slaap om na anderhalf uur later weer gewekt te worden. Het voelde voor mij als bezorgde mama best een beetje vreemd aan om het kleine mannetje, dat heerlijk lag te dromen, wakker te maken omdat zijn ouwe lui zo nodig oud en nieuw moesten gaan vieren. Maar ja, toch maar doen. We kleedden hem aan en stopten hem half slapend in zijn buggy om ons alsnog richting het feestgedruis te begeven.

Eenmaal aangekomen was het feest al in volle gang. Hoewel meneertje koekepeertje eerst even moest acclimatiseren, verruilde de slaappietjes zich al gauw voor een brok vrolijkheid. Hij was wakker en in opperbeste nieuwsjaarstemming. Aandachtig bekeek hij vanuit de vensterbank het vuurwerk dat voor de deur alvast werd afgestoken door ongeduldige papa’s. Toen om 12 uur de echte vuurwerkbom losbarstte, en we ons richting buiten begaven, viel zijn mond open van verbazing. “Oooh, mooi”, bracht hij uit al omhoogkijkend. Samen keken we geboeid naar het vuurwerk dat zijn papa afstak. De grote glimlach op het kleine smoeltje van mijn kleine vriend bevestigde dat hij genoot van alle mooie lichtjes en knallen om hem heen. We hebben er een vuurwerkliefhebber bij, zoveel is duidelijk.

Terugkijkend op oudejaarsavond kan ik concluderen dat het mama-technisch een groot succes is geweest. De koekepeer heeft zich uitstekend gedragen en is de gehele avond (en nacht) geen moment vervelend geweest. Zijn vrolijke lach deed alle beren die ik op deze oudejaarsavond-weg had verzameld in één klap verdwijnen. Eenmaal thuisgekomen vielen we dan ook met zijn allen tevreden in een diepe slaap die gelukkig werd vervolgd met een lange uitslaapochtend… heerlijk! Een oud en nieuw precies zoals het hoort te zijn, maar niet zoals ik had verwacht dat het zou zijn.